Een dag van een moeder: Consequent inconsequent

Ik kijk met één schuin oog richting de klok. Pfff, het is nog maar half vier. Ik ben moe, zo verschrikkelijk moe. Na 2,5 jaar slaapt de jongste sinds enkele weken eindelijk soms door, maar dat heeft mijn lichaam duidelijk nog niet door. Nog steeds schiet ik ’s nachts rechtovereind omdat ik denk dat ze wakker is. Mijn lichaam staat in survivalmodus, maar moet nu weer naar de slaapstand. Het liefst zou ik een winterslaap houden om weer even alle verloren slaap uit de afgelopen 2,5 jaar (of eigenlijk de afgelopen 6 jaar als ik m’n slaapgebrek van m’n oudste meereken) in te halen.

Half vier zaterdagmiddag en ik probeer heel consequent te zijn om de kinderen geen televisie te laten kijken. Ze hebben heel goed door dat mama moe is. De regel is dat er pas televisie gekeken wordt als papa of mama aan het koken is. Nu blijven ze maar vragen of de tv aan mag. De jongste probeert heel slim met de tablet op de bank te gaan zitten, maar helaas voor haar weet ze de toegangscode niet. Ik probeer uit alle macht consequent ‘nee, nu niet, we gaan eerst kleuren, tekenen, kleien.. iets anders dan tv kijken’ te blijven zeggen, maar ik wil nu gewoon rust. ‘Vooruit dan maar, zet de tv maar aan’.

Consequent zijn

Voordat ik kinderen had, had ik een duidelijk idee hoe ik mijn toekomstige kinderen wilde opvoeden. Natuurlijk liefdevol, maar vooral consequent: zeggen wat je doet en doen wat je zegt. En dat altijd op dezelfde manier. Duidelijkheid is toch fijn voor een kind?

Dat consequent zijn nog niet zo makkelijk is in de praktijk, bleek al snel. De drukte van alledag zorgt er soms voor dat je ten eerste lang niet altijd doet wat je zegt. Terwijl jij tegen je kind zegt dat hij z’n jas aan moet doen omdat jullie zo weg moeten, ben jij ondertussen nog op zoek naar je sleutels, je denkt nog aan de boodschappen die gedaan moeten worden, je pakt nog even snel de schoenen van dochterlief op die rondslingeren, er komt een appje binnen etc. etc.

Ten tweede zeg je lang niet altijd wat je aan het doen bent, waardoor je kind maar moet gissen waar je mee bezig bent. Terwijl jij druk bezig bent met het sleutels zoeken, boodschappen bedenken, schoenen opruimen en dat appje lezen, is jouw kind ook van alles aan het doen, behalve z’n jas aan het aandoen. Jij doet toch ook niet wat je zelf aan je kind hebt gevraagd? Je kind spiegelt precies wat jij ook aan het doen bent.

Terwijl je uiteindelijk nog eens vriendelijk vraagt of hij z’n jas aan wil doen, is de tweede keer ietsje minder vriendelijk, de derde en vierde keer komt de irritatie opzetten en bij de laatste keer zeg je met ‘enige stemverheffing’: “TREK NOU TOCH EENS DIE JAS AAN!”

Schuldig

In het begin voelde ik me enorm schuldig dat ik mezelf niet eens kon houden aan de afspraken die ik notabene zelf had gemaakt! Nu nog wel eens hoor, maar als mens kun je je niet altijd op elk moment op een bepaalde situatie hetzelfde reageren. Jij bent niet altijd hetzelfde: de ene keer ben je moe of juist super uitgerust, de andere keer heel relaxed of juist heel druk, blij of misschien wel verdrietig. Ook elke situatie is toch net weer ietsje anders.

Voor je kind is het veel belangrijker dat je open en eerlijk bent. Zorg voor een veilige basis voor je kind. En ja, natuurlijk moeten er wel bepaalde regels of afspraken zijn, maar het is echt geen ramp als het een keertje niet lukt om je aan die afspraken te houden. Zolang je dat maar aangeeft en uitlegt!

Die zaterdagmiddag ging hier de televisie dus al om half vier aan, want mama had even behoefte aan rust! Ik ben dan maar even consequent inconsequent.

Hoe doe jij dit? Ben jij altijd consequent of ben jij ook wel eens inconsequent?