Heb jij wel eens gehoord van postnatale angst?

Onlangs volgde ik een Amerikaanse opleiding over Newborn Sleep. Hier kwam onder andere een stukje aan bod over de mentale gezondheid van zowel de baby als de moeder. Er werd onder meer gesproken over postnatale angst. Ik hoorde de symptomen en voelde veel herkenning. Wat ook direct in mij op kwam was waarom hier zo weinig over bekend is. Ik had er in ieder geval nog nooit van gehoord.

Ik ben in mijn omgeving op onderzoek uit gegaan bij jonge moeders. En wat blijkt ze hebben vaak het gevoel dat het er vast hij hoort. Ze denken dat ze zich aanstellen. Of ze zijn bang dat hun omgeving hun raar vindt als ze het zouden benoemen. Dus houden ze het maar voor zichzelf. Dit is zo ontzettend jammer. Want enkel er over praten en je angstgevoelens uiten kan je al zoveel rust geven.

Wat zijn kenmerken van postnatale angst?

• Aanhoudende zorgen of angst
• Gevoel dat er iets ergs kan gebeuren
• Razende gedachten
• Moeite met stilzitten
• Paniekaanvallen
• Duizeligheid, licht gevoel in het hoofd
• Opvliegers
• Obsessies en dwanghandelingen

* Deze symptomen kunnen in meer of mindere mate aanwezig zijn.

Postnatale angst kan voorkomen in combinatie met een postnatale depressie, maar gaat lang niet altijd gepaard met depressieve gevoelens. Echter door blijven lopen met angstgevoelens kan wel depressieve gevoelens als gevolg hebben. Maar doordat veel moeders met postnatale angst dus geen depressieve gevoelens hebben, wordt het door artsen niet herkend. Dat wil zeggen als een moeder al naar een arts gaat. Want heel veel moeders blijven rond lopen en gaan ervan uit dat deze gevoelens vanzelf wel verdwijnen.

Wat kun je doen als jij je herkent in bovenstaande kenmerken?

Praten. En dan bedoel ik niet dat je direct bij een psycholoog op de bank moet gaan zitten. Maar maak je gevoelens bespreekbaar. Dit kan bij je partner, je moeder, een vriendin of als je liever iemand kiest die wat verder van je af staat bijvoorbeeld een coach. Kies iemand die jij vertrouwt, waar je een goed gevoel bij hebt. Je gevoelens bespreekbaar maken en benoemen zorgt er niet voor dat deze gevoelens gelijk verdwenen zijn. Maar het lucht wel op en samen lukt het vaak om de gevoelens te relativeren en een plek te geven. Het benoemen en daarmee erkennen van de gevoelens kan voorkomen dat de gevoelens van angst uitmonden in een angststoornis en paniekaanvallen.

Heb je het idee dat de gevoelens heel diep zitten en helpt het praten met iemand uit je omgeving of een coach niet? Of heb je niemand in je omgeving bij wie je terecht kunt. Dan is het verstandig om bij je huisarts aan te kloppen en evt een doorverwijzing vragen.

Je bent een hele sterke moeder dat weet ik zeker. En het vragen om hulp en toegeven dat het even wat minder gaat is een van de sterkste dingen die je kunt doen. Je bent niet alleen. Ik weet zeker dat veel meer moeders zich zullen herkennen in de gevoelens. Lang doorlopen met depressieve gevoelens heeft niet alleen invloed op jou, maar ook op de hechtingsrelatie met je kind.

Liefs,
Wanda