Het geheime draaiboek van je leven!
In het donkere slaapkamertje loop ik rondjes met mijn zoontje Lucas van zes maanden in mijn armen. Het is zomer, juni 2014. Hij is alweer wakker geworden, de vijfde keer vannacht, en blijft maar huilen. Ik ben op, ik kan niet meer. Elke nacht wordt hij huilend wakker en ik weet niet meer wat ik moet doen. Het enige wat helpt, is hem bij mij in slaap laten vallen. Maar terug in z’n bedje leggen, ho maar! Ik heb twee opleidingen gedaan rondom opvoeding (pedagogiek en orthopedagogiek), maar nu ik zelf moeder ben geworden blijkt het toch anders te gaan dan verwacht. Ik weet de theorie, maar de praktijk is toch wel wat anders.
Afscheid nemen
Januari 2018: Lucas is opgegroeid tot een vrolijke kleuter, behalve dat hij tot 2,5 jaar niet tot nauwelijks heeft doorgeslapen en hij ontzettende moeite heeft met afscheid nemen. Vandaag is z’n eerste dag bij de kleuters. Hij heeft er heel veel zin in, maar vind het ook heel spannend.
Als ik samen met hem de klas in loop, pakt hij direct mijn hand vast. Hij kijkt schichtig om zich heen. Als het tijd is voor de ouders om te vertrekken, vliegt Lucas gelijk in m’n armen. Huilend vraagt hij of hij weer mee naar huis mag. Ik geef hem, na bemoedigende woorden en heel veel knuffels, over aan de juf en samen zwaaien ze me uit.
De tranen biggelen over z’n wangen. Ik had zo gehoopt dat dit afscheid nemen makkelijker zou verlopen dan bij de kinderopvang. Ook daar was het altijd hartverscheurend om hem achter te laten bij die lieve leidsters. Ook al was het verdriet na 5 minuten over, toch blijft het verschrikkelijk om dan weg te lopen. Het blijft voor Lucas heel moeilijk om papa of mij los te laten. Huilen, vastklampen, alles om maar geen afscheid te moeten nemen.
Daar zit je dan met al je theorie over opvoeding.
Geen idee waarom hij dit gedrag laat zien. We proberen van alles, van uitgebreid afscheid nemen tot juist snel afscheid nemen. Niets lijkt te helpen.
Dan wijst een vriendin mij op de term geboortepatronen. Dat klinkt interessant en al snel kom ik uit bij de opleiding ‘Je Geboorte In Kaart’.
Bij geboorte in kaart wordt gekeken naar de invloed van zwangerschap en geboorte op gedrag.
Het geboorteverhaal
Tijdens de opleiding wordt er gevraagd naar het geboorteverhaal van mijn zoontje: de zwangerschap is eigenlijk zonder veel problemen verlopen. Ok, ik had een iets te lage bloeddruk. De trap op lopen in mijn normale tempo was op het laatst niet heel erg slim (lees: ik viel flauw bij de verloskundige). Daarna heb ik braaf naar de verloskundige geluisterd en nam ik, voor zover mogelijk, de lift.
En dan begint eind december, een paar dagen voor kerst, de bevalling. Ik wilde heel graag thuis bevallen. Dat voelde voor mij vertrouwd met al mijn eigen spullen om me heen. Muziekje aan, lekker onder mijn eigen douche, overal rond kunnen wandelen, zo weinig mogelijk mensen en vreemde geluiden om me heen. Heerlijk in mijn eigen coconnetje. De bevalling verloopt vrij vlot, dus na een paar uur mag ik mijn zoontje voor het eerst vasthouden. Vol trots bellen we de opa’s en oma’s om te vertellen dat hun allereerste kleinzoon geboren is.
Niet veel later haalt de verloskundige ons van onze roze (nou ja, blauwe) wolk om te vertellen dat ik per ambulance naar het ziekenhuis zal moeten. De placenta wil niet loskomen. De ambulance is al gebeld en Lucas wordt snel aangekleed.
In het ziekenhuis word ik naar met spoed naar de OK gereden, omdat de arts de navelstreng lostrekt en dat blijkt niet zo handig te zijn in verband met bloederige toestanden. Lucas blijft bij papa, die logischerwijs lichtelijk (of nou ja, zwaar) ongerust is. Zelf weet ik weinig meer van dit gedeelte. Ik kan me alleen herinneren dat ik de trap moet aflopen (net bevallen is dat geen pretje…) en het liggen in de ambulance. Daarna is het blanco en herinner ik me weer dat ik het koud heb op de recovery.
Lucas’ geboorteverhaal
En dan wordt mij, tijdens de opleiding, de vraag gesteld: en hoe denk je dat Lucas dit allemaal beleefd heeft?
Dan pas realiseer ik me hoe alleen hij zich gevoeld moet hebben. Na zijn rustige start brak er opeens paniek uit bij papa en mama. Mama ging mee met de ambulance, papa maakte zich ontzettend zorgen om wat er nu allemaal ging gebeuren en ook na de operatie moest mama echt nog even bijkomen. Nergens vond Lucas de steun die ook hij zo hard nodig had. Het enige wat hij daarom kon doen in situaties waarin het leek alsof papa of mama wegging, is vasthouden en nooit meer loslaten!
Dit inzicht heeft mij én Lucas enorm geholpen. Lucas loopt nu vrolijk de klas in en heeft nu nauwelijks tijd om afscheid te nemen. Ik ben toen pas echt gaan begrijpen hoeveel impact de zwangerschap en geboorte op je leven heeft. Je geboorteverhaal is het geheime draaiboek van je leven!
Wat is het geboorteverhaal van jouw kind? Wat weet je eigenlijk van je eigen geboorteverhaal?
Mijn naam is Hanneke Gouw. Ik ben getrouwd met Dennis en moeder van Lucas (7 jaar) en Feline (3 jaar). Ik ben van origine orthopedagoog en heb een aantal jaar gewerkt als gedragskundige in de gehandicaptenzorg. Na de geboorte van mijn oudste ben ik me meer gaan verdiepen in baby’s en hun ontwikkeling. Dat heeft uiteindelijk geleid tot de start van mijn eigen onderneming: Kinderpraktijk Amare.
Website: http://www.kinderpraktijk-amare.nl/
Instagram: @Kinderpraktijk Amare
#geboorteinkaart #geboorteverhaal #persoonlijk #huilen #afscheidnemen
