Het ontstaan van Vlindermama

Het ontstaan van Vlindermama voor ondersteuning voor moeders die ooit in de zwangerschap of in de jaren erna een kind of kinderen verloren.

In 1997 was ik 39 jaar, net getrouwd en zwanger en heeeeel gelukkig! In de 29e week van de zwangerschap merkte ik, net na mijn 40e verjaardag, dat ik weinig leven voelde. De verloskundige gebeld en ze kwam gelijk. Ze probeerde het hartje te vinden maar dat lukte niet. Ze stuurde ons door naar het ziekenhuis om een echo te laten maken. Gelukkig was mijn toenmalige man thuis. We zijn gegaan en de gynaecoloog moest aangeven dat het kindje inderdaad niet meer leefde. Het is niet goed, het is niet goed, zei hij. Onze nachtmerrie werd waarheid, ons kindje is dood!! Er was veel verdriet, wat we wel samen konden delen.

We zijn die avond teruggegaan naar het ziekenhuis en de volgende morgen ben ik ingeleid. Begin van de avond is Fleurtje doodgeboren, een meisje van 33 centimeter en 755 gram. We hadden gehoopt op een meisje! Er was op dat moment, hoe raar dat ook klinkt, geen verdriet, alleen verwondering over hoe mooi ze is, miniatuur maar compleet. Hoe is het mogelijk?! Onze eigen verloskundige heeft veel foto’s gemaakt. Ze gaf aan dat het fijn zou zijn voor later.

Beter foto’s maken en niet bekijken dan geen foto’s hebben.

Protocol vanuit het ziekenhuis bij een doodgeboren kindje

Gelukkig hadden ze een protocol in het ziekenhuis voor als kindjes doodgeboren worden. Dat was echt heel goed. Ze hebben voet- en handafdrukken gemaakt en de verzorging was heel attent en lief. Ze gaven ook het advies om Fleurtje mee naar huis te nemen! Dat was een gouden tip.
We hebben familie en vrienden op de hoogte gebracht en de volgende dag gingen we naar huis. Fleurtje werd door de begrafenisondernemer naar huis gebracht. Ik liep bijna huppelend naar de auto! Zo bijzonder om haar thuis te hebben op haar kamertje! Daar konden we tijd nemen om kennis te maken en ook afscheid te nemen, samen en met familie en vrienden. Er was veel te regelen, maar het liep eigenlijk goed. Een paar dagen later hebben we voor de laatste keer afscheid genomen en haar lichaampje laten cremeren na een mooie bijeenkomst.

Na de crematie van Fleurtje

Daarna viel ik in een gat. Niks meer in mijn buik en lege handen. Het is een lange weg geweest omdat ik toen geen hulp vond. Soms een klein zetje, maar er was geen internet waarop je nu van alles vindt over het verlies van een kindje in de zwangerschap. Ik heb dat zeker gemist.

Nu heb je mij gevonden en ik wens, dat je dit leest en geen kindje verloren hebt. Maar mocht dat wel zo zijn, of je kent een moeder in je omgeving of misschien je eigen moeder, dan wens ik je allereerst heel veel sterkte, het is zo verdrietig. Dichtbij nieuw leven zijn en dan stopt het ineens. En maak het bespreekbaar, want verstoppen is echt niet helpend. Neem contact met me op als je ondersteuning wilt, ik ben er voor jou en andere moeders en oma’s!

Oma’s van deze kindjes hebben dubbel verdriet, om hun kind en kleinkind.

Wil je weten waarin ik je kan ondersteunen?

Je kunt bij mij het traject: Verder met het verlies van je kind(eren) volgen. Het bestaat uit 5 gesprekken waarin we praten over je grootste verdriet, je diepste verlangen en hoe je weer een beetje de draad op kunt pakken. 
En als je een situatie of situaties als traumatisch ervaren hebt, dan kan ik je met een (en als nodig meer) EMDR-sessie(s) helpen om de gevoelens te doorvoelen waardoor ze minder worden of zelfs verdwijnen. Kijk hier voor meer informatie.
Je kunt je heel alleen voelen na het verliezen van je kindje, maar je hoeft het niet alleen te doen. Ik ondersteun je met liefde. Neem een kijkje op mijn profiel. Daar vind je ook mijn contactgegevens. 

Liefs van Jeanette