Hou je meteen van je kindje de seconde nadat je je bevalling hebt overleefd?

Ik kan je eerlijk vertellen dat ik vooral even moest bij komen. Mijn lichaam  was nog helemaal aan het natrillen van de inspanning. Los van dat je ook nog ‘even’ niet zo heel romantisch een placenta eruit moet krijgen. Dan vergeet je in het heetst van de ‘strijd’ de bevalling even. Ja die placenta moet er uit. Al dan niet met een oxytocine spuit om die placenta ook los te krijgen. Bij de eerste wist ik niet beter, dus prima. Zet die spuit maar, de navelstreng was ook zo kort dat het zeker niet fijn voelde.

Bij de tweede wilde ik wachten, wachten totdat de placenta zeker weten niet los zou raken uit zichzelf. 

Maar wow wat was ik trots op mijzelf en mijn vriend dat we dit samen maar mooi voor elkaar hebben gekregen. Hét kind, onze dochter, is niet blijven zitten en staart ons nu enigszins wat glazig aan!

Dus nee, niet de seconde maar ik denk een halve minuut daarna kon ik mijn ogen niet van dit kleine mooie wezentje in mijn armen af houden. Een beetje glibberig dit klein ding en het voelde wat onwennig.. maar nu ging het dan echt beginnen.

Lichte paniek, je bent opeens ouders.

Je denkt dan, zo moeilijk kan het ouderschap toch niet zijn? Beetje poepluiers verschonen, melk erin en slapen doen ze toch ook wel? Uh.. o ja, huilen doen ze ook om aan te geven dat ze iets willen. In het begin is het dus een van de drie voorgenoemde dingen en jij als nieuwbakken ouder mag raden welke.

Dan ben je die eerste nacht alleen..

met een mini mensje in een wiegje naast je bed.. die opeens begint over te geven. Oh no.. heeft de kraamzorg of verloskundige hier iets over gezegd? Wat nu dan? Kalm blijven.. bellen? Het mensje blijft ademen en lijkt er zelf niet zoveel last van te hebben. Dus we kiezen ervoor om als een soort van haviken boven het wiegje te blijven hangen en af te wachten.

Niets bijzonders.. zegt de kraamzorg de volgende ochtend tijdens het ontbijtje. Het is gewoon nog wat vruchtwater. Heel normaal. Check, die mededeling hadden we blijkbaar dus gemist ergens op die roze wolk..

Dit is inmiddels alweer ruim drie jaar geleden. Maar die eerste nacht met je baby zal je altijd bij blijven. Ik hoop dat jij hier fijne herinneringen aan hebt. Wil je ze met me delen, vind ik leuk! Stuur me een berichtje via instagram.