Iets van behang en kinderen

Als ik in zo’n fase van ‘even iets teveel’ zit waarbij iets teveel factoren op je humeur drukken probeer ik te relativeren. Voor yoga, of meditatie heb ik echt te weinig rust in mijn donder. Ik heb het wel eens geprobeerd, het is inderdaad fijn áls je het vermogen hebt om in de hectiek dat moment te pakken. Maar ik heb het knopje in mijzelf daarvoor nog niet gevonden. Dus ik pak de relativeringsmomenten terwijl ik de was aan het opvouwen ben.

Was is er altijd sinds dat de kinderen er zijn, dus altijd gelegenheid om daar mijn moment te pakken.

Het ouderschap is zeker niet altijd tof en leuk.

Het is vaak bikkelen, soms op standje overleven. Genoeg ingrediënten om gillend gek te worden, of in elk geval een paar nare ‘ik plak je achter het behang’ verwensingen in je hoofd.

Maar terwijl ik dan die mini kleertjes aan het opruimen ben denk ik aan de fijne momenten van die week of dag. De kleine dingen, zoals dat ze hun hoofd op ons willen rusten. Ons echt nodig hebben om ze naar bed te brengen, nog een extra verhaaltje voor te lezen. Voor mij een teken dat ze goed gehecht zijn aan ons als ouders. Dat ze zich juist niet afzonderen, mij en hun vader als veilige haven zien. Waar ze kunnen jengelen, lachen, vooral ongeremd (met wat extra drama) zichzelf kunnen zijn.

Uiteindelijk gaat het daar toch om.

Dat je zorgt dat je je kind zo goed kunt lezen, dat je weet of en hoe hij zich goed voelt. Dat je meedeint op de veranderingen die op je pad komen. Je vasthoudt aan de positieve dingen die gebeuren.

Zodat je de kracht in jezelf vindt om de zware momenten wat naar de achtergrond te laten verdwijnen. Dat je, nadat je de was aan kant hebt, weer denkt.. Ja, wat heb ik toch geluk met zo’n mooi gezinnetje.. en je de dag weer iets vrolijker door kunt met die gedachtes heel helder voor ogen. Zit jij ook zo in elkaar? Dat je uiteindelijk het mooie in de kleine dingen kunt zien?