Irriteren aan je omgeving

Ｉｒｒｉｔａｔｉｅ – Hoe komt het toch dat we ons laten verleiden tot het irriteren aan een anderen? En dan heb ik het niet over die malloten die hun boosheid op de lege winkelstraten na de avondklok uiten door ramen in te gooien.

De dagelijkse irritatie van je omgeving. De opmerkingen van iemand die dichtbij je staat.

Ook ik laat me ertoe verleiden om van binnen een onbestemd gevoel te krijgen als bijvoorbeeld mijn moeder met goed bedoeld advies komt. Ergens wil ik dan vol in de emotie gaan reageren. Alleen nu ik wat ouder (en wijzer) ben stop ik even die emotie. Want ik weet ook dat ik met die uiting mijn moeder verdrietig maakt. Niet perse wat zij nodig heeft of wat zij verdient, want ze bedoelt het goed.

Wat dan wel? Als ik dat gevoel krijg dat ik mijn irritatie meteen wil uiten dan doe ik een stapje terug. Dan stel ik mijzelf de vragen: Waarom voel ik deze emotie en wat wil ze hier nu mee zeggen?

Mijn persoonlijke irritatie modus gaat snel aan bij het voelen dat ik iets niet goed doe, dat het anders moet. Ik weet niet wat jou trigger is?

Daarnaast voel ik irritatie als ik over hetgeen waar kritiek op komt al lang heb nagedacht. Al best een standpunt heb, maar dat daar nu even nog aan getrokken wordt.

Maar nog meer als ik mij onzeker ergens over voel. Als ik nog niet helemaal weet wat ik van de kwestie vind.

Dus tegenwoordig probeer ik de zin te zeggen: ‘Ik hoor wat je zegt, maar ik weet het nog niet, kom er later op terug.’ De ander voelt zich dan gehoord, ik heb niet meteen toegegeven of ben niet in de ankers geschoten. Het blijft neutraal. Tot dat ik mijzelf de ruimte heb gegeven om hier over na te denken.

En soms dan heeft de ander een punt en soms ook niet. Maar wat belangrijker is, is dat ik na heb gedacht over wat IK er van vind. Hoe ik erin sta. En dat draagt weer bij aan de vorming hoe ik in stabieler in het moederschap sta.

Babysteps.. babysteps..

Wat doet kritiek vanuit je omgeving met jou? En hoe ga jij hiermee om?