Mijn naam is Leonie en ik ben de Mama van Kai die met 32+5 weken zwangerschap is geboren en met 5 maanden oud bacteriële hersenvliesontsteking heeft gehad. Beide situaties hebben een flinke impact op mijn leven gehad wat ervoor gezorgd heeft dat ik me vol op mijn werk stortte. Ik was manager op de winkelvloer en gaf leiding aan een groep van 20 tot 25 medewerkers.

Een dynamische maar zeer hectische, veel energie vragende baan, die ervoor zorgde dat ik daar mijn gedachten kon verzetten en niet bezig hoefde te gaan met verwerking van de heftige gebeurtenissen. Totdat ik tegen een hele grote muur aan liep en instortte. Mijn limiet was bereikt, ik was op en kon niet meer verder functioneren. Ik werd gediagnosticeerd met burn out en PTSS. Hiervoor heb ik EMDR therapie gevolgd en dit heeft me een andere kijk op de wereld opgeleverd.

Mijn werk moest niet meer op 1 staan en dat wilde ik ook helemaal niet meer. Mijn zoontje heeft twee hele heftige situaties meegemaakt en ze overleeft. Ik moest en zou mijn leven anders gaan indelen maar durfde niet zo goed de stap te nemen. Ging ik zomaar een baan als manager opgeven? Wat ging daar dan voor in de plaats komen? Kon ik dan nog steeds wel mijn grenzen verleggen en nieuwe ervaringen opdoen?

Eén ding wist ik zeker, mijn gezin kwam van nu af aan op nummer 1. Werk is leuk maar het moet je energie geven en niet leeg trekken. Ik wilde iets gaan doen met de ervaringen die ik heb opgedaan tijdens de gekke rollercoaster avonturen met Kai, maar kon ik dat wel? Ik moest eerst tot rust komen en heb toen een andere functie binnen het bedrijf aangepakt. Eén die ik vanuit huis kan uitvoeren en waarbij ik zelf mijn tijd kan indelen, zoals dat voor mijn gezin het beste uitkomt.

Dat is gelukt. Ik had mezelf twee jaar de tijd gegeven om te bedenken wat ik wilde gaan doen en hoe ik dat zou gaan aanpakken. Ik heb een business coach in de arm genomen en samen hebben we een heel mooi traject doorlopen en staat het fundament van mijn bedrijf. Een coachingstraject waarin ik ouders, voornamelijk moeders, wil helpen bij hun heftige ervaring rondom ziekte van een kind. Helpen voorkomen of verzachten van een burn out of PTSS. Praten over de hele gebeurtenis die er mag zijn, juist ook omdat je kindje er “goed” uit is gekomen.

Ouders in deze situatie cijferen zichzelf en voornamelijk hun gevoel vaak weg. Ze denken bij zichzelf, het waren heftige tijden maar we zijn er doorheen gekomen met zijn allen. Mijn kind is gezond, heeft er niets blijvends aan over gehouden, het had veel erger kunnen zijn. En het antwoord op alles is JA, dat klopt, maar dat doet niks af aan het feit dat het traumatische gebeurtenissen zijn geweest. En daar mag over gepraat worden om het voor jezelf een plekje te geven die acceptabel is om mee te leven.

Dat is waar ik andere ouders heel graag bij wil ondersteunen. Luisteren naar wat ze te vertellen hebben en handvaten geven om er doorheen te komen! Zodat er weer geleefd kan worden zonder angstgevoelens te ervaren.

“Als je doet wat wordt ingegeven door je hart, volg je altijd het juiste pad”