Mijn kind viel van de trap

Na een lange dag werken kom ik thuis. Mijn man heeft pizza in de oven geschoven. We praten over hoe de dag is gegaan.
Dan horen we ineens een reeks van zware bonzen vanuit de hal. We rennen naar de hal en daar zien we onze peuterdochter van 2 jaar al duikelend van de trap vallen. De laatste bons op de vloer onder aan de trap.

Nee, laat haar zelf opstaan

Ik kniel bij haar op mijn knieën en houdt mijn man en onze zoon van 4 jaar op afstand. Resoluut zeg ik: “Nee, laat haar zelf opstaan”. Mijn hart klopt in mijn keel. De adrenaline giert door mijn lijf. Allerlei scenario’s schieten mij door het hoofd.

Onze dochter begint direct te huilen. Langzaam gaat ze op haar knietjes zitten en krabbelt ze overeind. Al huilend en wat beduusd komt ze naar mij toe lopen. Ik slaak een zucht van verlichting. Dit is goed. Ik troost haar en til haar voorzichtig op. We lopen naar de bank om even samen een potje te huilen. Zij hardop, ik in stilte.

We huilen: zij hardop, ik in stilte.

Onze zoon is onder de indruk en komt bij ons kijken. Hij aait zijn zusje liefdevol over haar rug. Net als ik doe. Zo zitten we even in onze eigen bubbel. Mijn dochter wordt rustiger. Ik leg haar op de bank. Op het eerste oog ziet ze er goed uit. Ik doe een uitgebreide lichamelijke check. Ik beweeg haar gewrichten en kijk of ik een reactie bij haar zie. Ze kijkt mij doordringend aan. Op drie dikke bulten op haar voorhoofd, lijkt ze geen lichamelijke schade te hebben.

Pizza voor de mannen!

Na wat getwijfel bel ik voor de zekerheid de Huisartsenpost. Ik vertel de assistent wat er is gebeurd. Ze willen onze dochter toch nog even zien. Mijn man blijft thuis met onze zoon: ‘Pizza voor de mannen!’ roepen ze.

Naar de huisartsenpost

Ik ga naar de huisarts. Als we binnen worden geroepen, vertel ik nogmaals het verhaal. Dochterlief heeft ondertussen alweer flinke praatjes. Al is ze in het begin wel even onder de indruk van de huisarts. Ook de huisarts doet een lichamelijk onderzoek. Hij onderzoekt de buik, kijkt in haar oren en checkt de reactie van de pupillen. Hij kan gelukkig ook niets vinden.

Vaak wordt een kindje dat van hoogte valt, toch doorverwezen naar het ziekenhuis. Het is namelijk niet niets wat het lijfje krijgt te verduren tijdens zo val. Ook kunnen de klappen op het hoofd zorgen voor een zwelling of bloeding in het hoofd. Dit is levensgevaarlijk.

We overleggen en samen komen we tot de conclusie dat onze dochter mee naar huis mag. Maar dat ik haar wel om de 3 uur moet wekken. En met het zeer dringende advies om dit écht te doen en direct te bellen met 112 bij sufheid, bewusteloosheid of ernstig overgeven.

We mogen naar huis, maar wel met het zeer dringende advies om mijn dochter écht elke 3 uur te wekken.

Ik bedank de huisarts en we gaan naar huis. Thuis eten we wat en breng ik haar naar bed. Ik zet mijn wekker, want over 3 uur moet ik haar weer wakker maken. Dit wordt een lange nacht…

Na een nacht van korte slaapjes is het ochtend. Gelukkig is er niets ernstigs gebeurd. De komende dagen houden we haar nog extra in de gaten. En we letten erop dat de deur naar de hal altijd achter onze kont, of die van onze zoon, wordt gesloten.

Eerste hulp

Gelukkig wist ik met mijn achtergrond als Instructeur Eerste Hulp wat ik moest doen. Ik ben getraind om ouders met (jonge) kinderen te trainen. Maar als het je eigen kind is waar iets mee gebeurd, ga je zelf toch ook twijfelen. Het is dan fijn om met een medisch professional te overleggen. Want op dit soort momenten, ben ik ook, maar de bezorgde mama.

Wil jij weten wat je moet doen bij kleine en grote ongelukjes van je kind? Neem dan vrijblijvend contact met mij op!

Liefs Mariska

Mariska heeft sinds haar 15e haar Eerste Hulp Diploma. Zij heeft veel ervaring met het geven van Eerste Hulp, omdat zij bij een reddingsbrigade actief was. Sinds een aantal jaar geleden is zij Instructeur Eerste Hulp. Via de Ouderacademie geeft zij ouders met (jonge) kinderen workshops en trainingen Eerste Hulp en Reanimatie. Daarnaast biedt Ouderacademie draagconsulten, babymassages en Droomritmecoaching aan. Mariska is dus een veelzijdige expert!

Gerelateerde Artikelen

Deel 3 – Door het sporten voelde ik me weer Iris (en sexy ;-)

Het moederschap heeft mij veranderd. Jou ook? Ik vind het best lastig om me naast moeder ook vooral Iris te voelen. Door te bewegen met liefde vind ik haar weer terug. Altijd. En dat is niet zo vanzelfsprekend, want die vrouw was ik echt kwijt na mijn eerste zwangerschap. En toen ik haar weer had gevonden, werd ik zwanger van mijn tweede. En kreeg ik bekkenbodemklachten. Wow, ik kwam er achter hoeveel invloed klachten hebben op het gevoel je niet sterk, mooi, sexy te voelen.

Onvoorwaardelijk ouderschap, wat is het nou?

Onvoorwaardelijk ouderschap dat doet ieder ouder toch? Zou je kunnen denken? Elke ouder houdt immer onvoorwaardelijk van zijn kind, niet?! Toch kunnen ouders onvoorwaardelijk van hun kind houden, terwijl het kind zich niet gezien voelt. Het is een manier van opvoeden wat om bewustwording vraagt.

Onvoorwaardelijk ouderschap laat je nadenken over de band die je met je kind wilt.
Het is een pleidooi voor kindgericht opvoeden.

Deze manier van opvoeden nodigt uit om te kijken. Niet alleen naar ons kind, maar naar de hele maatschappij. Straffen en belonen zit namelijk in onze hele cultuur. Het is logisch en soms ook goed bedoelt, maar hoe meer je er in verdiept hoe meer je ermee wilt stoppen. Zodat het kind zich gezien voelt, fouten durft te maken, en vanuit plezier de wereld te ontdekken.

Samen slapen of niet samen slapen?

Samen slapen met je kind is echter niet het antwoord op alle slaap drama’s, en de beste plaats om dit te bespreken is ergens waar je met gelijkgestemden hierover kunt praten. Zij begrijpen wat het is om samen te slapen.
Maar voordat je je aanmeld voor de groep ‘Samen slapen’ is het handig om ook de opsomming te lezen waarom je niet meer samen zou moeten slapen.

Minder roepen en toch duidelijker praten met je kind.

"Wie schreeuwt, voelt zich niet gehoord."
Heb je ook al vaak gemerkt dat er ergens iets fout loopt tussen jouw boodschap en de reactie van je kind? Dan is het tijd om jouw boodschap eens van dichterbij te bekijken. Ga eens na:
1. heb ik de volle aandacht van mijn kind?
2. begrijpt het kind mijn boodschap wel echt goed?
3. op welke manier geef ik mijn boodschap?
Lees in de blog hoe je er voor kan zorgen dat jouw kind echt naar je luistert (en dus doet wat je vraagt), zonder dat je moet gaan roepen.

Reacties