Minder roepen en toch duidelijker praten met je kind.

Roep jij ook wel eens op je kind?

Herinner je de laatste keer dat je luidop tekeer ging tegen je kind? Dat is misschien nog niet zo lang geleden zelfs? Maar als je er goed over nadenkt, dan weet je dat je riep of zelfs brulde omdat je boodschap niet direct in goede aarde gevallen was bij je kind én dat frustreerde jou … dus je stak een tandje bij. Mogelijks met resultaat, maar de vraag is natuurlijk hoe we het kunnen vermijden dat we luidop moeten gaan. Want bij peuters en kleuters ontstaan er meermaals per dag zo’n situaties die ons frustreren. Dus als het even kan, ja … dan graag minder geroep in huis.

Wie schreeuwt, voelt zich niet gehoord.

Horen is niet hetzelfde als luisteren.

Ik hoor het ouders vaak zeggen: “Ik zou zo graag hebben dat mijn kind wat beter luistert.”
Nou, meestal heeft het kind je wel gehoord, maar ontbrak er nog een schakeltje om ook daadwerkelijk te DOEN wat jij vraagt. We willen dus heel graag dat ons kind echt naar ons luistert en doet gevraagd wordt. Het kind krijgt doorheen de dag heel wat instructies van je. Dus als het even kan, dan doen we dat graag op een vriendelijke manier. Want dat is uiteraard ook een voorbeeld die we meegeven aan het kind. Het voorleven van een aangename communicatie.
Wanneer je merkt dat je kind niet goed naar je luisterde, overloop dan eens deze aspecten die hieronder staan. Waarschijnlijk ontbrak er één of meerdere schakeltjes.

Hoort het kind wel wat je zegt?

Misschien had hij jou echt niet gehoord omdat het kind helemaal opging in waar hij mee bezig was. Onderbreek zijn gedachten door eerst zijn naam te zeggen en dán pas je boodschap. (niet omgekeerd, want anders zijn je woorden in de lucht gaan vliegen)
Is er verbinding tussen beiden? Of is het kind bezig met iets anders? Is er bereidheid om te focussen op wat je zegt? Onderbreek ook de activiteit bij het kind (“Eventjes niet verder kijken naar tv”, “Eventjes niet verder spelen met je poppen, eerst luisteren”. (deze tip is trouwens goud waard voor een gesprek tussen gelijk wie.)

Wat zeg je dan precies aan je kind opdat hij zou luisteren?

Zo dan zijn we nu klaar om in te zoomen op de inhoud van de boodschap. Ja – spoiler alert – daar loopt het heel vaak fout.
Begrijpt het kind wat je van hem verlangt? Jij denkt ‘Ja, ik ben 100% zeker dat hij mij begrijpt.’ Om jou te begrijpen moet het kind zich helemaal in jouw gedachten kunnen verplaatsen. Dat is best nog moeilijk hoor – en zeker als het een opdracht is waar het kind nu niet staat voor te springen. Denk eens na over deze:

Wat moet hij doen en hoe moet dat gebeuren? Als het kind iets op een andere manier doet zoals jij het wou, dan heeft hij onvoldoende informatie gekregen hierover.
Wanneer moet hij dat doen? Dat ontbreekt heel dikwijls in onze boodschap. “Doe eens je schoenen aan.” Je zegt het niet letterlijk dat hij nú moet schoenen aandoen, maar je bedoelt het wel. Of wat is precies ‘straks’?
Moet hij het doen of mag hij het doen? Meestal zien wij het als een verplichte opdracht, maar bieden we het op een andere manier aan. “Wil je nu eventjes komen om je jas aan te doen?” is niet hetzelfde als “Kom eens naar hier om je jas aan te doen.” (je bent echt niet onbeleefd of bruut als je het zo formuleert – geloof me: je kind houdt van klare taal.)
Zijn er nog andere mensen betrokken? Vreemd dat dit ook van belang is, maar kinderen willen graag weten wie er nog meedoet, meegaat, meespeelt, meewerkt, … Nja, eigenlijk is het niet zo vreemd hoor. Als een kind hier op blokkeert kan het twee verklaringen hebben:
1. hij wil echt samen met jou iets gaan doen en niet alleen (bijvoorbeeld opruimen ? ), hij heeft de volwassene écht nodig om iets te willen doen, ook al kán hij het wel al alleen.
2. hij had niet verwacht dat andere kinderen er ook zouden zijn of iets krijgen of … het kind denkt nog zeer vanuit zijn eigen unieke leefwereld. Daar horen niet altijd andere kinderen bij.

Timing? Hoe lang duurt iets? Hoeveel tijd is er nog … en dat voor kinderen die nog geen uurwerk kunnen lezen. Vervelend wel hé. Daar zijn wel praktische tips voor te geven. Gebruik bijvoorbeeld een kookwekkertje dat zichtbaar aftelt (google: time timer), verwijs naar de wijzers van de klok, ‘als het tv-programma gedaan is’, …
Waar moet het uitgevoerd worden? Aan tafel? Buiten? In de badkamer? In die wasmand? …
Waarom? Ai, dat is een moeilijke … kinderen vragen zo vaak naar verklaringen, maar eigenlijk is dat niet hun echte vraag. Want jonge kinderen kunnen de uitleg die we zouden geven vaak niet begrijpen, het maakt het dan nodeloos ingewikkeld. “Waarom moet ik de gordel aandoen in de auto?” “Omdat dat zo veiliger is en het moet ook van de politie.” “Maar er is hier toch geen politie?” … ZUCHT … zo gaat het gesprek nog wel eventjes door en ben je nog steeds niet vertrokken omdat je kind nog niet begrijpt waarom hij de gordel moet aandoen. Je mag dan zeker wel eens zeggen: “Je moet nu je gordel aandoen, omdat mama dat vraagt.” Je kan natuurlijk niet altijd afkomen met dit antwoord (“Omdat ik het zeg.”), maar het kan wel soms de geruststelling geven aan je kind en de nodige duidelijkheid geven. Kinderen leren zo ook dat je niet over alles kan discussiëren (dat is dan weer een ander thema: het aanvaarden van gezag en het belang van autoriteit). En hoe ouder het kind wordt, hoe meer het wel jouw uitleg kan begrijpen. Dat is dan een win-win.

De manier waarop je iets zegt, speelt ook een rol.

Ben je er nog? Leuk dat je al tot hier gelezen hebt. Heb je er wat aan? Begin je al te zien dat een stuk van jouw frustraties weg zullen vallen, als je met deze tips aan de slag gaat?
Na de inhoud van de boodschap moeten we ook nog eens kijken naar de manier waarop jij de boodschap overbrengt. Meen je wat je zegt? Ben je overtuigd van je opdracht aan je kind? Kan hij dat ook horen in jouw intonatie? Duidelijk zijn is niet gelijk aan boos zijn. Bekijk het dus eens vanuit een andere invalshoek. Met vragende vriendelijkheid, riskeer je dat het kind “Neen” antwoordt, en dan moet je jouw truckendoos uithalen om het kind alsnog te doen veranderen van idee. Dus als je dat kan voorkomen door meteen een instructie te geven (en dus niet als vraag te formuleren), scheelt dat al een pak in de frustratie. Zowel bij jou, als bij het kind. Dat is alweer een win-win.

Heb je wat aan deze tips?

Ik ben benieuwd of dit voor jou herkenbaar is? Waar loop jij het meest tegen aan? Wat vind jij het moeilijkste in het praten met je kind? Je mag het mij gerust laten weten in de feedback hieronder.
Of ben jij op zoek naar pedagogisch advies voor de opvoeding van je kind? Wil je werken aan de relatie met je kind? Wil je zelfzekerder staan in je rol als ouder? Dan ben er graag voor je. Je kan Tineke – vrijblijvend – contacteren.

Ben je vaak moe? En weet je niet waar je de tijd vandaan moet halen om uit te rusten?
Een gezin met jonge kinderen is intensief. Zeker als je zelf erg gevoelig bent voor emoties van anderen, alle indrukken en sferen. Waarschijnlijk kan je niet eens benoemen waarvan je energie weglekt. Dat geeft ook niet.

“Het is niet belangrijk waarvan je moe wordt, het gaat er om op welke manier je zorgt dat je je energie weer verhoogt.”

In dit blog ontdek je dat er 7 soorten ‘voeding’ zijn die je helpen om je energie te verhogen. Wees gerust: je hoeft niet alles tegelijk aan te pakken. Kies er een uit, waarvan jij denkt dat het het meest effect heeft en je zal zien, dat iets meer energie al een groot verschil kan maken. Je wordt positiever, minder snel boos en kan helderder nadenken en daardoor betere keuzes maken.