Moeder zijn; het grote loslaten

Kim van Veen - Matteo

De laatste tijd grijpt het me aan. Dat de tijd vliegt. Dat mijn jongens zó snel groot worden.
Cliché, maar wel hartstikke waar. 
Ik weet zeker dat dit een emotie is die veel moeders herkennen. Dat je trots en verdrietig tegelijk bent als je naar je kinderen kijkt. Trots op hoe lief ze zijn, hoe grappig, hoe knap. Hoe ze vol bewondering naar de wereld kijken, elke dag iets nieuws leren en je kunnen verrassen met een slimme vraag, dikke knuffel of bijzonder inzicht. Maar ook verdrietig. Verdrietig omdat ze nooit meer zo klein zullen zijn. Je ze het liefst altijd dichtbij je wil houden en ze overal voor wil beschermen. Je weet dat dat niet kan, en dat je ze langzaamaan steeds een beetje meer moet loslaten. 

Matteo - Kim van Veer

Stil in huis 

Om mijn oudste zoon kan ik uren piekeren. Straks gaat hij naar school. Is hij 5 dagen per week van huis. Wat zal ik hem missen, en wat zal het stil zijn in huis zonder hem. Natuurlijk kan ik hem soms achter het behang plakken als hij weer eens een bui heeft, hij nergens naar luistert en als hij het vertikt om te eten. Maar dan ineens is hij weer mijn lieve kleine vriendje: “mama, ik vind jou zo lief”. 
Ik denk dan aan mijn moeder, die toen ik klein was tegen me zei: “ik zou je in een doosje willen doen, en dan bewaren, heel goed bewaren”. Wat begrijp ik haar goed nu ik zelf moeder ben. 

Matteo 3 jaar

Onvoorwaardelijke liefde 

Die onvoorwaardelijke liefde, ik wist niet dat het bestond, en dat het zo sterk kon zijn. Langzaamaan begin ik aan het idee te wennen. Nog een paar maanden en dan is hij vier. Dat wordt huilen op het schoolplein. Voor mama dan. Want mijn kleine man gaat het vast onwijs naar zijn zin hebben, en ik kijk al uit naar de verhalen waar hij mee thuiskomt en de nieuwe dingen die hij zal leren. Maar nog het meest kijk ik ernaar uit dat ik hem om 14u weer op mag komen halen, en hij weer voor even alleen van mij is. 

En tot die tijd? Tot die tijd knuffel ik hem nog net even wat harder en geniet ik van de dagen dat we gezellig samen thuis zijn. 

Gerelateerde Artikelen

Onvoorwaardelijk ouderschap, wat is het nou?

Onvoorwaardelijk ouderschap dat doet ieder ouder toch? Zou je kunnen denken? Elke ouder houdt immer onvoorwaardelijk van zijn kind, niet?! Toch kunnen ouders onvoorwaardelijk van hun kind houden, terwijl het kind zich niet gezien voelt. Het is een manier van opvoeden wat om bewustwording vraagt.

Onvoorwaardelijk ouderschap laat je nadenken over de band die je met je kind wilt.
Het is een pleidooi voor kindgericht opvoeden.

Deze manier van opvoeden nodigt uit om te kijken. Niet alleen naar ons kind, maar naar de hele maatschappij. Straffen en belonen zit namelijk in onze hele cultuur. Het is logisch en soms ook goed bedoelt, maar hoe meer je er in verdiept hoe meer je ermee wilt stoppen. Zodat het kind zich gezien voelt, fouten durft te maken, en vanuit plezier de wereld te ontdekken.

Hechting is van levensbelang

Hechting is van levensbelang maar tegelijkertijd heel natuurlijk. Op een makkelijke manier extra inzetten op de hechting met je kindje voor een stevige basis en vertrouwen is niet ingewikkeld of moeilijk. Het is juist heel fijn! Hechting is belangrijk maar mag je daardoor niet afschrikken. Het krijgt deze dagen in de media een behoorlijke lading waardoor het bijna krampachtig wordt. Terwijl hechting normaal gesproken zo mooi vanzelf gaat. En met wat kleine aanwijzingen ben je er weer alert op in je dagelijkse leven. Zodat het weer vanzelf mag gaan.

Samen slapen of niet samen slapen?

Samen slapen met je kind is echter niet het antwoord op alle slaap drama’s, en de beste plaats om dit te bespreken is ergens waar je met gelijkgestemden hierover kunt praten. Zij begrijpen wat het is om samen te slapen.
Maar voordat je je aanmeld voor de groep ‘Samen slapen’ is het handig om ook de opsomming te lezen waarom je niet meer samen zou moeten slapen.

Reacties