Persoonlijke verhaal: Mijn keizersnede

Een keizersnede is net zo goed een bevalling als een vaginale bevalling. Een keizersnede is geen makkelijke keuze of makkelijke optie. Ik vertel je graag het eerlijke verhaal van mijn keizersnede.
Veel vrouwen zien een keizersnede als falen. Toen ik vertelde dat ik waarschijnlijk een keizersnede kreeg, hoorde ik om me heen alleen maar ‘oh wat fijn’, ‘dat is zoveel makkelijker dan gewoon bevallen’, ‘wees maar blij’. Er wordt heel luchtig over gedaan, alsof een keizersnede niks voorstelt.

Maar een keizersnede is echt een fikse buikoperatie en niet zomaar iets.

Ons zoontje lag eigenlijk de hele zwangerschap of dwars of in stuit. Ik heb geen een echo gehad waarbij hij goed lag. En ook tussendoor voelde ik eigenlijk altijd zijn hoofdje bovenaan zitten. In overleg met de gynaecoloog is besloten te gaan voor een keizersnede. Dit was voor mijn lichaam de verstandigste keuze.

Mijn ervaring met een keizersnede.

Er werd een datum afgesproken voor de keizersnede. Ons zoontje wou echter niet zolang binnen blijven en besloot zich eerder aan te dienen. Een week voor de geplande keizersnede braken om half 10 ‘s avonds mijn vliezen. Na oppas geregeld te hebben voor onze twee zoontjes, vertrokken we richting het ziekenhuis. De weeën waren regelmatig aanwezig, maar het lukte nog prima om ze op te vangen.

Het ziekenhuis waar de keizersnede plaats vond

In het ziekenhuis werd al snel duidelijk dat we pas naar de ok gingen als de weeën niet meer te houden waren. Er was een spoedoperatie bezig, dus eigenlijk hadden ze gewoon geen plek. En als het enigszins kan doen ze een keizersnede liever overdag en niet in de nacht.

Mijn man heeft hooikoorts en heeft hier eigenlijk het hele jaar door last van. Wij zijn dan ook niet anders gewend dan dat hij vol zit en wat snotterd. Tijdens het traject hebben we dit al aangegeven in het ziekenhuis en dat was geen probleem. Ook onze huisarts was heel duidelijk, zodra je klachten veranderen, moet je je laten testen en anders is het niet nodig. Maar helaas dacht de verpleegster die we die avond troffen er toch anders over.

Als je man niet mee mag naar de ok

In eerste instantie werd benoemd dat hij wel mee mocht naar de ok, maar niet op de kraamafdeling mocht komen. Beng, dat was klap één om te verwerken. Maar we waren in ieder geval blij dat hij wel bij de keizersnede aanwezig mocht zijn. Maar toen was er wisseling van de wacht. De nachtdienst keek de regels er nog eens even goed op na en wat bleek… mijn man mocht ook niet mee naar de ok. Klap twee te verwerken. Gelukkig was er een hele fijne gynaecoloog aanwezig die ons heel goed begreep. Zij wist te regelen dat mijn man de volgende ochtend om 8 uur direct een sneltest kon laten doen, de uitslag zou er dan binnen twee uur zijn. Mocht de bevalling doorzetten, dan kon hij weliswaar nog steeds niet bij de keizersnede aanwezig zijn, maar dan mocht hij in ieder geval wel op de kraamafdeling komen. Ervan uitgaande dat je na een keizersnede een paar dagen moet blijven, wil je toch als vader ook je pasgeboren zoontje graag zien en vasthouden en niet enkel op een foto bekijken.

Samen bevallen

Omdat we natuurlijk niet wisten of de bevalling door zou zetten besloten we om mijn moeder naar het ziekenhuis te laten komen. Zij was inmiddels, samen met mijn vader, bij ons thuis om op de jongens te passen. Dus mijn man ging naar huis, en mijn moeder kwam bij mij. Mocht het doorzetten, dan was ik in ieder geval niet alleen.

De weeën bleven, gelukkig, relatief rustig. Om acht uur was mijn man weer aanwezig om getest te worden. Na ruim twee uur kwam de uitslag. Negatief! We hadden ook niet anders verwacht, maar nu was het zeker. Mijn moeder ging weer naar huis en mijn man kon bij mij blijven en mocht én mee naar de ok én op de kraamafdeling erbij blijven. Wat een opluchting.

Begin van de middag was het eindelijk zover en mocht ik naar de ok. Er ging een hele fijne verpleegkundige met ons mee en ook de gynaecoloog die de keizersnede ging uitvoeren had ik al eerder gezien. Dat gaf een goed gevoel.
Het begon met de ruggenprik. Het zetten was geen pretje, maar viel me eigenlijk wel mee. Alleen helaas werkte de verdoving niet voldoende en moest er bij verdoofd worden. Maar ook dat was niet voldoende. Uiteindelijk heb ik naast de ruggenprik in ieder geval ook lachgas en ketamine gekregen. Vooral deze laatste heb ik als heel heftig ervaren. Ik begon te hallucineren.

Ik was er wel, maar toch ook niet.

In een waas hoorde ik alles wat er om me heen gebeurde, ik kon er alleen niet op reageren. Ik weet nog steeds niet hoe ik het gedaan heb, maar gelukkig lukte het me om me op mijn ademhaling te concentreren en niet in paniek te raken. Ik weet nog heel goed dat de verpleegster bij mijn hoofd op een moment zei, ik wil haar hand even zien. Voor mijn gevoel om te kijken of het nog goed ging, want daarover maakte ze een opmerking. Ik dacht toen, ja het lijkt wel of het goed gaat, maar dat gaat het niet. Maar ik was niet in staat om dat op welke manier dan ook aan te geven. Dit alles heeft gemaakt dat ik maar weinig van de keizersnede mee heb gekregen. Ons zoontje bleek heel diep en vast te liggen en had wat opstartproblemen, maar gelukkig kon mijn man daar constant bij blijven.
Uiteindelijk na ruim anderhalf uur, op de uitslaapkamer, zag ik ons zoontje voor het eerst. Ondertussen waren de verpleegsters nog steeds met mij bezig, want ik bleef flink bloed verliezen. Het was volgens hun nog net binnen de grenzen. Maar er moest nog wel het een en ander toegediend worden om het bloeden te stoppen.

Op de kraamafdeling

Na een tijdje mochten we naar de kraamafdeling. Heerlijk even samen. Ik had nog geen gevoel in mijn benen. Het heeft zeker tot de avond geduurd voordat dit weer terug was. Maar elke beweging die ik maakte deed pijn. En nu heb ik van mezelf altijd al pijn. Zeker als ik te lang in dezelfde houding zit of lig. Maar nu kon ik niet gaan verliggen, dus dat was dubbel op. Maar mijn zoontje naast me zien liggen en veel bij me te hebben, maakte wel een hoop goed.

Ik vond het wel heel moeilijk om alles uit handen te moeten geven.

Ik kon niet eens helpen om mijn zoontje te verschonen, dat vond ik heel moeilijk. Hij was de eerste uren veel misselijk en dronk weinig. Eigenlijk was het pas aan het einde van de nacht dat hij zijn eerste echte voeding bij mij kreeg. Tot die tijd was het af en toe een heel klein slokje.

De volgende ochtend kwam de ochtenddienst aan mijn bed. Ze benoemde gelijk wat hun plan was voor die ochtend. Namelijk even uit bed en naar het toilet en misschien zelfs even douchen. Eh sorry, wat zeg je? Ik verga van de pijn als ik me beweeg, laten we eerst maar eens kijken of het lukt om rechtop te gaan zitten, want dat had ik al die tijd ook nog niet gedaan. Ik zag er best tegenop. De verpleegster benoemde ook dat het best even goed pijn kan doen, maar dat ik daar even doorheen moet. Ze liet ons nog even alleen. Mijn man benoemde dat het waarschijnlijk ook extra gevoelig gaat zijn, omdat ik niet de dunste ben. Lekker hè zo’n man 😉 dan zie je er nog meer tegen op.

Maar het was wel eerlijk en goed om daar rekening mee te houden.

Daar ging ik dan. Ze waren ontzettend lief en lieten mij het tempo bepalen, want heel fijn was. Voor ik het wist zat ik op de rand van het bed. En mijn eerste reactie was, was dit het? Mijn man benoemde wat hij net tegen mij gezegd had. De verpleegster zei dat dit juist in mijn voordeel werkt, omdat er daardoor als het ware wat meer een drukverband op zit die boel een beetje op zijn plek houdt. Ik had al snel praatjes dus daar ging ik. Lopend achter de douchestoel richting de badkamer.
Wat een genot om dan even te douchen. De katheter werd ook direct verwijderd. Dus vanaf nu moest ik wel af en toe richting de wc lopen. Tegen ieders verwachting in kwam ik ook terug lopen. Je moet niet vragen hoe en het zag er vast heel komisch uit, maar het lukte. Ik was wel heel blij weer in bed te kunnen liggen. Maar ik vond het ook fijn dat ik vanaf nu af en toe even kon gaan zitten.

Weer naar huis na een keizersnede

Aan het einde van de ochtend vroeg ik aan de verpleegster wat nu eigenlijk de criteria is om naar huis te mogen. Niet dat ik verwachtte al weg te mogen, maar het was meer iets wat ik me afvroeg. Wat moet ik kunnen en wat moet mijn zoontje kunnen voordat we naar huis mogen. Het antwoord? Je moet kunnen plassen. Ho wacht, is dat alles? Ja, als ik geplast had mocht ik wel naar huis als ik dat graag wou.

Ook al vond ik het doodeng om naar huis te gaan zo snel na de keizersnede. Het voelde ook wel heel fijn om gewoon mijn eigen en mijn andere kinderen om me heen te hebben. Na het eten ging ik dan ook naar de wc en in de loop van de middag mochten we lekker naar huis.

Na een paar dagen thuis mocht de pleister van de wond. En wat een opluchting. De pijn was direct een heel stuk minder. Waarschijnlijk had die pleister zo enorm aan mijn huid zitten trekken tijdens het bewegen, dat dat de meeste pijn veroorzaakte. Het herstel ging heel voorspoedig. Al na een paar dagen mocht ik voorzichtig een stukje lopen en gingen we als verrassing de grote broers ophalen van school (hier nog geen 200m vandaan).

Ik heb de keizersnede als heel heftig ervaren.

Ik denk zelf ook dat het niet meegeholpen heeft dat ik zo lang met gebroken vliezen heb rondgelopen. Mijn gevoel zegt dat ons zoontje daardoor verder ingedaald is en het daardoor nog lastiger was om hem eruit te halen. Ik vind het nog steeds moeilijk om terug te denken aan de bevalling. Ik merk ook dat ik nu meer moeite heb met het loslaten van mijn zoontje dan bij de andere twee jongens. Daar was ik een stuk makkelijker. Ik doe het liefst alles zelf, heb hem heel graag constant bij me.

Wat ik jou mee wil geven als je een keizersnede krijgt:

• ik hoor regelmatig van moeders dat de borstvoeding na de keizersnede moeilijker op gang komt. In het ziekenhuis hebben ze een kolf om te helpen de productie op gang te brengen. Vraag hierna! Dit kan een hoop problemen na die tijd voorkomen. En benoem van te voren duidelijk je wensen aan je partner. Dan kan hij je hierbij helpen, want misschien denk jij hier op het moment zelf helemaal niet aan.
• luister naar je eigen lichaam. Hoe het herstel verloopt wisselt per persoon. Ik was vrij snel weer op de been en liep achter de kinderwagen. Hier kreeg ik best veel commentaar op van buitenaf, maar voor mij voelde het goed. Geestelijk daarentegen heb ik veel langer de tijd nodig om te herstellen en het een plekje te geven.
• zowel lichamelijk als geestelijk heb je hersteltijd nodig. Een bevalling is niet niks of het nu een keizersnede is of een gewone bevalling. Neem deze tijd en laat je niet leiden door wat je omgeving van je verlangt.
• vraag hulp. Je hoeft het niet allemaal alleen te doen. En dat geldt voor hulp op het gebied van het huishouden en eventueel met andere kinderen. Maar je mag ook hulp vragen als je merkt dat geestelijk te veel is. Praat over je bevalling. Schrijf je verhaal op. Dit kan je enorm helpen om het een plek te geven.

Ik ben Wanda Spaak, babyslaap- en mamacoach. Ik ondersteun kersverse moeders in de eerste belangrijke periode in het leven van hun baby. Wil jij goed van start met slaap? Of wil je ondersteuning bij het moederschap? Kijk op mijn website of stuur me een berichtje (@de_slaapdetective) om samen te kijken wat ik voor je kan betekenen.