Samen slapen of niet samen slapen?

Als ik ​​in een kamer vol ouders, of een moedergroep op facebook, het woord ‘samen slapen’ zou zeggen, is het waarschijnlijk dat er binnen vijf minuten een ‘interessante’ discussie gaande is.

Laten we het hebben over samen slapen vanuit het perspectief dat het in het grootste deel van de wereld cultureel normaal is.

Laten we erkennen dat het algemeen bekend is, en ook dat het vaak wordt gekozen door goed geïnformeerde ouders die hun slaap willen maximaliseren, nachtvoedingen willen vergemakkelijken en hun kleintjes nauwlettend en snel willen verzorgen. Laten we voor de goede orde aannemen dat we er allemaal voor zijn, zolang er geen risicofactoren zijn. Vaak wordt de nadruk op de risico’s door consultatiebureaus en veilig slapen op gelegd. Wat onnodig angst en een taboe bij ouders teweegbrengt.

Samen slapen met je kind kan fantastisch zijn en een geweldig hulpmiddel om een ​​specifiek slaapprobleem aan te pakken.

Zelfs als je niet van plan was om je bed te delen kan dit later toch veranderen. Zo is dat bij ons telkens verandert. Wij begonnen ook met een wiegje naast het bed. Rooming in, dat was al een grote stap ten opzichte van de vrienden om ons heen.

Uiteindelijk hebben we behoorlijk aangeklooid met een ledikant wel/niet in de slaapkamer. Schuldig voelen als ik in slaap viel na een voeding met de kleine naast me. Dan wel in de eigen kamer proberen te slapen, dan toch weer overstag bij de eenkennigheidsfase. Mijn moederhart brak gewoon als ik haar hoorde huilen.

Bij de tweede hebben we een co-sleeper wieg aan geschaft. Maar eerlijk gezegd was ‘uitvalbeveiliging’ meer de functie van deze co-sleeper-wieg. De baby lag liever tegen mij aan dan 10 cm verderop in de co-sleeper. Dit is nog niet echt verandert na 2,5 jaar.. hij is en blijft een enorme knuffelaar die veel aanraking wil. Met regelmatig een lamme arm van mij als gevolg..

Tegenwoordig hebben we een co-ledikant van 60cmx120cm aan ons 180 cm bed gemaakt. Geen halve maatregelen meer, dat ‘logeerbedje’ staat er gewoon en kan gebruikt worden door een van de 2 peuters. De andere peuter kruipt dan vaak in het midden. En als ze niet bij ons willen slapen, helemaal prima, ze hebben ook hun eigen bedje in hun eigen kamer staan. Tenminste.. dat was het eerst. Want nu komt er een kleintje bij, dus hoe gaan we dat nu dan doen? Eerlijk gezegd had ik verwacht dat mijn vriend het nu wel klaar vond zijn en dat we over gingen op ‘eigen kamer slapen’. Maar hij zei: nou dan moeten we nog maar zo’n logeerbedje maken. Het resultaat is dus dat we een bed hebben van 3 meter breed en er een kind aan iedere kant van ons slaapt. Wie er straks in het midden gaat liggen omdat de baby aan mijn kant komt te liggen in de maternale houding? Dat zien we straks wel weer.. en er is natuurlijk ook nog een kans dat ze ‘gek’ worden van het gehuil van de baby in de nacht dat ze ieder naar hun eigen bedje in de kinderkamer gaan liggen. Ook prima..

Enkele van de redenen waarom het nuttig kan zijn (zoals je wellicht wel weet), zijn onder meer:

• Sneller en makkelijker rust vinden bij extreme vermoeidheid.
• Een kans om ‘s nachts weer verbinding te maken als je overdag gescheiden bent geweest van jouw kind.
• Het is vaak gemakkelijker om grenzen te stellen aan nachtvoedingen voor een zogende peuter in de context van het familiebed.
• Het kan een zeer gevoelig kind kalmeren en een veilige gehechtheid ondersteunen.
• Het kan een brug zijn om onafhankelijker slapen mogelijk te maken, door het gebruik van samen slapen (bed sharing) in de kamer van jouw kind (als ze oud genoeg zijn).

Samen slapen met je kind is echter niet het antwoord op alle slaap drama’s, en de beste plaats om dit te bespreken is ergens waar je met gelijkgestemden hierover kunt praten. Zij begrijpen wat het is om samen te slapen. Als je dit op in veilige omgeving bespreekt, online of offline, betekent dit dat het antwoord dat je krijgt als samen slapen met je kind niet meer werkt, of als er geen optie is, een antwoord zal zijn waar je iets mee kunt en niet eentje waar je je niet goed bij voelt! Of zoals ‘het hoort’ want inmiddels weet je ook wel wat daar de geschreven en ongeschreven regels bij zijn.

Wanneer is samen slapen met je kind niet het antwoord?

Dit zijn de belangrijkste en enkele tips om je te helpen om hierachter te komen.

• Het is niet veilig of gepast voor je om bed te delen.

Laten we het hebben over samen slapen met je kind

Momenteel is de aanbeveling dat je geen bed deelt met jouw baby als deze te vroeg is geboren, als je rookt, drinkt of medicijnen gebruikt die je slaperig kunnen maken, of als je niet uitsluitend borstvoeding geeft.

Ik ben me er uiteraard van bewust hoe intimiderend die lijst voor veel mensen kan zijn. We hebben simpelweg niet genoeg bewijs voor de genoemde groepen en scenario’s, dus voorlopig is een onafhankelijke slaapruimte het veiligst.

Een responsieve, zachtaardige ouder zijn is geen club waar je alle vakjes moet aanvinken om lid te worden. Je kunt net zo responsief en gehechtheid gericht zijn als je sterke kalmerende pijnstillers, kunstvoeding of jouw partner rookt. Een optie is om een ​​bed op de vloer of een co-sleeper wieg te gebruiken, zodat je lekker dicht bij je kleintje kunt liggen.

• Je kunt niet uitschakelen en in slaap vallen.

Ik weet dat dit heel voor de hand liggend klinkt, maar een van de belangrijkste redenen voor samen slapen met je kind is het maximaliseren van de slaap. Als je daar wakker ligt omdat je super waakzaam bent, of als je merkt dat je regelmatig wakker wordt om je baby te controleren, zult je merken dat je apart beter slaapt.

Als je je zorgen maakt over samen slapen met je kind, kan het helpen om een ​​gesprek met iemand over jouw specifieke situatie te hebben, zodat je er een weloverwogen keuze over kunt maken en eventuele vragen kunt stellen die jouw angsten kunnen verlichten. Er zijn genoeg slaap coaches gespecialiseerd in het samen slapen met je kind.

Waakzaamheid wordt soms geassocieerd met trauma en angst, dus ik moedig je sterk aan om hier zo mogelijk hulp bij te zoeken indien je denkt dat dit de onderliggende reden is.

• Je baby of kind is super beweeglijk.

Beide onze kinderen zijn wat beweeglijk. Vooral de oudste kan enorm onrustig slapen. Soms kan sterke nachtelijke bewegingen een teken op een ijzertekort, dus het is de moeite waard om dit te laten checken bij je huisarts, vooral als je kind ouder is dan ongeveer 9 maanden.

Maar soms zijn kinderen gewoon beweeglijk, en dit zorgt niet altijd voor een prettige bedgenoot. Je kunt overwegen om jouw kind (als het ouder dan 1 is) over te brengen naar een ouder bed van broers en zussen.

Broers en zussen houden er vaak van om een ​​bed te delen, en kinderen zijn meestal toleranter ten opzichte van beweeglijke slapers. Probeer het uit, maar houd er rekening mee dat je de broers en zussen wellicht hiervan wakker gaan worden. Ik weet in elk geval uit eigen ervaring dat als de kinderen tussen ons kruipen dat het vaak heibel is. Daarom slaapt er altijd een ouder tussen ze in.

• Je verwacht nog een baby.

Het kan zijn dat je gemengde gevoelens hebt over het overbrengen van je oudere kind naar een eigen bed met de komst van een nieuw broertje of zusje, maar er zijn momenten dat dit de beste optie is. Zorg er wel voor dat je ouder kindje zich niet vervangen gaat voelen, dus het is beter om dit ruim voordat de baby er is, te gaan veranderen.

Het is niet veilig om een ​​pasgeboren baby en een peuter naast elkaar in bed te hebben. Je moet ervoor zorgen dat er een kind aan weerszijden van je is, met de baby aan de kant van de moeder die borstvoeding geeft.

Als dit niet werkt, kunt je proberen om in een apart bed samen te slapen met jouw oudere kind, terwijl de moeder het bed deelt met de baby. Dit betekent ook dat je jouw peuter ‘s nachts niet wakker maakt als je wakker wordt om luiers te verschonen of te voeden. Win-win!

Wij hebben er dus voor gekozen om niet dit moment uit te kiezen dat ze naar de eigen kamer worden verhuisd, maar juist meer ruimte gecreëerd zodat we dadelijk met vijf naast elkaar kunnen liggen.

• Je bent ‘touched out’.

Soms komt het net zo ver dat je wat ruimte wilt. Het is soms te veel om de hele dag nodig en aangeraakt te zijn, en dan ook de hele nacht nodig en aangeraakt.

Even tijd willen tussen koele lakens, geen andere mens aanraken is volkomen normaal. Als je je geraakt voelt, zorg er dan voor dat je hebt geprobeerd creatieve manieren te bedenken om in je eigen zelfzorg te investeren.

Ik weet dat dit niet gemakkelijk is als je alleen thuis bent met kinderen, dus vraag familie, vrienden en je partner om hulp. Als samen slapen met je kind een deel van het probleem is en geen deel van de oplossing voor jou, dan is het oké om voorzichtig en vriendelijk over te stappen.

Overweeg een bed op de grond, een co-sleeper of een broer of zus. Als jouw kind ouder is dan 1, overweeg dan om het op de kant van het bed van jouw partner te laten slapen.

Veranderingen aanbrengen met slaap vereist geduld, vriendelijkheid en teamwerk. Als jouw slaap situatie onhoudbaar wordt, zijn er tal van manieren om deze te veranderen zonder iemand verdrietig of gestrest te maken.

Succes! Liefs, Désirée

Meer advies nodig over samen slapen of je keuze bij het samen slapen? Check dan een van de slaapcoaches. Zij zullen je met alle liefde helpen om een keuze te maken die bij jouw gezin past.