Volg je de norm of durf je op jezelf te vertrouwen rondom het slapen van je baby?

Daar lag hij dan in bed…heerlijk te slapen met een speen waarop stond
‘I love mama’.
Daar waar wij er heilig van overtuigd waren dat ons kind echt geen speentje zou krijgen had hij deze al binnen een week na zijn geboorte.

‘Hij heeft zo’n zuigbehoefte’, zei de kraamverzorgster.
Oké…als hij het nódig heeft dan gaan we er eentje halen.

En ja hoor…hij vond het heerlijk!
De borstvoeding kwam echter nog niet zo goed op gang en de verloskundige die kwam kijken gaf aan dat een speentje eigenlijk niet zo’n goede zet was.

Tja…als de verloskundige het zegt dan stoppen we ermee…acuut.
Opa en oma die vertederend boven het bedje naar hun slapende kleinkind keken schrokken op toen de kraamverzorgster stante pede het kamertje binnenliep en het speentje weer uit zijn mond trok.

Wat achterbleef was een flinke rode afdruk op zijn gezichtje, de eerste deuk in ons zelfvertrouwen en een foto in het plakboek.

Het prille begin

Maar laten we teruggaan naar het begin. Een droom komt uit…zwanger!
Er groeit een baby in je buik waar je je negen maanden op zult voorbereiden.
Je vraagt je af hoe de baby eruit zal zien en maakt je voorstellingen over het ouderschap.
Je leest misschien wel boeken, struint het internet af en kijkt met een schuin oog naar andere ouders en hoe zij het doen.
Je neemt je eigen opvoeding mee en weet precies wat je later echt niet zal doen óf juist wel.

Je wilt toch het beste?

Maar zie jij dan nog de bomen door het bos? Want welke schrijver of vooraanstaand deskundige op het gebied van opvoeden is nu de ‘beste’?
Want dat is toch wat je wilt voor je kleintje? Het allerbeste?
De omgeving speelt hiernaast ook een rol. Iedereen heeft wel een idee over hoe het moet. Er is geen middenweg.
Zit je in team; speen of geen speen, samen slapen of apart slapen, niet laten huilen of huilen hoort er ‘gewoon’ bij?

Zo sliepen onze jongens toen ze klein waren heel moeilijk zelf. Uren hebben we naast het bedje gezeten of op de gang gestaan om te wachten zodat we ze voor de 65ste keer weer terug in eigen bed konden leggen.
Maar ja…dat was echt de enige oplossing dacht ik toen. Dat stond voor mijn gevoel in het boekje. Het boekje dat ik echter nooit lijfelijk in handen heb gehad.

Na wikken en wegen maar vooral vermoeidheid kozen we ervoor om ze dan maar bij ons in bed te laten slapen.
Eindelijk wat rust maar hardop zeggen dat ze bij ons sliepen durfde ik toch niet goed.
Wat zouden andere mensen wel niet denken?!

Eyeopener

Een eyeopener was het toen vrienden van ons met een Indonesische achtergrond vertelden dat het bij hen heel gewoon was om samen te slapen.
Geen advies bedacht en opgeschreven op ‘papier’ maar vanuit de roots meegegeven. Daar is het gewoon de norm.
Het hielp mij in ieder geval enorm en gaf me inzicht dat het strikte volgen van wat ik dacht dat de norm moest zijn gekleurd was door voornamelijk mijn omgeving met een sausje van enkel Westerse ideeën.
En zijn deze ideeën dan de enige juiste omdat ik zelf in Nederland ben geboren? Nee.

De ultieme gebruiksaanwijzing bestaat dus niet.
Veel belangrijker is het om te kijken naar wat nu bij jou als persoon past, waar voel jij je goed bij? Durf op jezelf te vertrouwen. Bekijk de verschillende standpunten en zoek daarbinnen jouw eigen weg.
Want waar was het heilig voorgenomen besluit in mijn geval om geen speentje te geven nou eigenlijk op gebaseerd of het vastbijten in het moeten slapen in eigen bed?

Op zoek naar jezelf

Als slaapcoach (nu nog in opleiding) kijk ik daarom naar persoonlijke wensen en heb ik geen oordeel over of je kleintje wel of geen speen heeft of dat er apart of samen geslapen wordt. Ik zal je hierin ondersteunen.
Dat is waar het platform Mamamentje ook voor staat.
Wie ben jij en wat wil jij zelf binnen het moederschap?
Een mooie samenwerking dus om jou als moeder te ondersteunen bij vragen en onzekerheden.

Je hebt het platform al gevonden de rest volgt vanzelf 😉

Liefs Nanda
Mama en slaapcoach i.o.