Vroeggeboorte: waar liefde en angst hand in hand gaan (deel 2 van 3)

In 2017 stond mijn leven op zijn kop. Ik werd mama, maar tegelijkertijd werd mijn kracht en doorzettingsvermogen flink op de proef gesteld. Mijn zoontje werd twee maanden te vroeg geboren en met 5 maanden oud kreeg hij een bacteriële hersenvliesontsteking.
ღ
In deze tweede podcast aflevering neem ik je verder mee in mijn verhaal. Kai is geboren, hij is er, wellicht twee maanden te vroeg, weegt amper 2 kilo maar hij is zo’n sterk mannetje. Spannende tijden breken aan waarin hij van de High Care afdeling naar de Intensive Care wordt gebracht en weer terug. En het fenomeen borstvoeding, ik was er helemaal nog niet over uit of ik dat wilde gaan doen. Van melkkoe naar het witte goud!
ღ
Dit was een super heftig jaar wat ervoor zorgde dat ik anders naar het leven ben gaan kijken. En geleid heeft tot kiezen voor mezelf, mijn gezin en mijn droom om ondernemer te worden. Ik hoop je te kunnen inspireren met mijn verhaal.
ღ

Mijn naam is Leonie en ik ben de mama van Kai, die te vroeg geboren is en met 5 maanden oud bacteriële hersenvliesontsteking heeft gehad. Beide situaties waren super intens en heeft onze kleine man flink wat moeten doorstaan. We leefden weken in het ziekenhuis aan zijn zijde en hebben hele heftige situaties meegemaakt, waarop we hem op meerdere momenten hadden kunnen verliezen.

Na deze periodes heb ik me volledig op mijn (drukke) baan als manager in een winkel gestort, zodat ik niet bezig hoefde te gaan met verwerking. Dat kwam me duur te staan, want na een jaar volhouden ben ik keihard tegen de muur aangelopen. Ik werd gediagnosticeerd met burn out en PTSS. Daar heb ik therapie voor gevolgd, intensieve EMDR therapie, wat me uiteindelijk wel heeft geholpen. Door dit alles ben ik met beide benen op de grond gezet en heb ik besloten om mijn functie als leidinggevende op te zeggen en te kiezen voor mijn gezin en mijn droom.

Droom om als eigen ondernemer, andere ouders te kunnen helpen die een soortgelijke situatie hebben meegemaakt. Door mijn eigen ervaringen kan ik me heel goed inleven in anderen en ze handvaten bieden om eruit te komen. Dat geeft me veel meer voldoening dat keihard werken voor een baas. Zo veel werken dat ik opgebrand ben en geen energie meer heb om leuke dingen te ondernemen met mijn gezin. Mijn motto hierbij is dan ook: “Als je doet wat wordt ingegeven door je hart, volg je altijd het juiste pad”.