Welke waardes vind jij belangrijk?

Vanaf mijn positieve zwangerschapstest ben ik los gegaan om alle informatie op te slurpen over het ouderschap. Het is heel natuurlijk om een kind te krijgen. Maar al die keuzes die je moet maken. Een werkelijke dagtaak, die soms ver van natuurlijk of leuk aanvoelt.

Het is goed mogelijk dat jij nu in deze fase zit. Wat mij opvalt is dat de meeste adviezen vooral commercieel praktisch ingestoken zijn. Er zijn vele ‘mommyblogs’ die over het leukste, mooiste gadget bloggen. Het is super handig om die informatie te lezen als je al weet wat je wilt. Niet zo handig als je nog midden in de ‘welke waardes wil ik mijn kind meegeven’-fase zit. Plus nesteldrang hormonen is dat een ellendige combinatie.

Als ik langer had nagedacht over welke waarden ik wil meegegeven aan mijn kind, dan had ik mij een hoop onzinnige ‘handige’ koop uitspattingen kunnen besparen. Zoals winterslaapzakjes met overal handige ritsen. Die veel te warm in oktober en voor ons huis zijn. Deze ‘fout’ heb ik overigens 2 keer gemaakt. December is toch wel koud dachten mijn hormonen? Ja, echter binnen is het nog steeds 21 graden, dus zomerslaapzakjes zijn nog steeds oké. En is is het wat kouder? Nou dan kruip je wat dichter tegen ze aan.

Het is niet mijn doel om moeders geld te laten besparen. Het is wel een mooi neven effect waar ze blij van worden. Die besparing kan mooi uitgegeven worden aan een mooie vakantie of een weekendje weg. Het levert hoe dan ook altijd meer op, dan dat het kost.

Als ik praat met een zwangere of een mommy-to-be zoals ze dat mooi zeggen op social, dan kan ik mijn geluk niet op. Wow, zij kunnen gaan meemaken wat ik nu al een paar jaar ervaar. Het moederschap. De meest zware taak, maar zeker de meest zingevende.

Je hoort mij echt niet zeggen dat het moederschap alleen maar rozengeur en maneschijn is. Het is bij tijd en wijle echt heel zwaar. Wat ik het zwaarste in het begin vind, is dat je zo zwevend bent. Je hebt er een hele nieuwe rol bij. Wat vind je nu belangrijk, waar word je blij van? Dat waren allemaal zaken waar ik me nog niet mee bezig had gehouden tijdens mijn zwangerschap.

Tot het moment dat de kraamzorg weg was. Daar zit je dan. Je partner is waarschijnlijk weer aan werk. Gelukkig komen er nog zo af en toe wat mensen langs. Met allemaal uiteenlopende adviezen hoe JIJ het móet doen.

Veelal achterhaalde adviezen. Adviezen die tegen je gevoel in gaan zoals ‘laat maar huilen, huilen doen ze toch’. Gruwel. Maar ook adviezen waarvan je denkt, hmm dat klinkt wel goed. Dan begint het te knagen omdat het onbekender is. Is dat niet té vrij. Ga ik hem dan niet verwennen? Kan ik dan nog wel iets doen? Dit is zo anders dan mijn ouders het bij mij hebben gedaan.

Ik wou dat iemand mij in mijn zwangerschap bij de hand had genomen. Mij wegwijs had gemaakt in de paden die leiden langs je ‘gut-feeling’ in plaats van de prenatal. Dan was ik sneller gekomen waar ik nu ben.

Ik denk niet dat mijn kinderen er onder geleden hebben. Ik heb op tijd mijn koers gewijzigd. Omdat je in het begin continu bij je kind bent groei je daar geleidelijk aan in mee. Mijn vriend kan echter soms al die koerswijzigingen niet aan. Hij wordt helemaal kriegel van. Nou denk ik dat mannen al sneller geïrriteerd worden als het toch weer anders gaat. Ze zijn vaker van een duidelijk en helder plan. Iets wat een gezin verre van is. Het verandert in het begin per dag, daarna per week als je geluk hebt.

Deze fases zullen echt wel wat stabieler worden en je gaat ze beter herkennen. Daarnaast hoort een stukje accepteren dat het nu eenmaal zo is er ook bij.

Het ouderschap is telkens aanpassen aan de situatie, fases en je kind. Dat gaat wel een stuk makkelijker als je weet wat JIJ belangrijk vindt. Iedere ouder wil in elk geval het beste voor zijn kind. Wat is dan het beste?

Mijn overtuiging is dat het beste is wat jij denkt en voelt dat het beste is. Daarbij is het belangrijk dat je een aantal kernwaarden als leidraad hebt. Als je het dan even niet meer weet dan kun je daar altijd terug op vallen. Ik heb mijn momenten van wanhoop ook.

Als ik dan midden in zo’n storm zit is in elk geval het eerste wat ik denk. ‘Oke, ik word helemaal gek. Maar mijn kinderen doen dit niet om mij te pesten, of om vervelend te zijn. Zij zijn nog klein dus ík moet iets doen zodat de situatie verandert.’

Zodra ze wat ouder zijn kun je je best doen om duidelijker (lees vaak, heel vaak) uit te leggen waarom je iets wel of niet wilt. Nee. Dat betekent niet dat je over alles in debat gaat met je kleuter. Wel dat hij duidelijk weet waarom je iets belangrijk vindt. In de wetenschap (en hoop) dat hij dan vroeg of laat iets doet omdat hij het ook belangrijk vindt en niet alleen omdat ‘mama of papa het zegt’.

Intrinsieke motivatie wint het altijd van extrinsieke motivatie op de lange duur. Het begint bij wat jouw intrinsieke kernwaardes voor je gezin zijn.

Weet jij wat deze zijn?
Lees wat de mamamentje waardes zijn onder het kopje Kernwaarden.